Levenswaaroms: Geweld (3)

We are all in the same boot.

Wisselwerking en dialoog is vanoudsheer het levensduurzame weg.

Eenrichtingsverkeer rijdt snel en makkelijk maar niet voor altijd!

Liefde is eigenlijk een onschuldig slachtoffer van milinia’s falsheid en corruptie zowel van onze gedachten (collectieve conscieneous) en daden (collectief gedrag) dat het vergroeide met een erg lelijke bederfde oppervlakkige laag. Eigenlijk liefde is die onschuldige gevangen van onze eigen bedachte angsten en argwanen, onze gistige geestavfal, het gif in onze wereld, die geestvalkuilen en achtertochten dat wij onszelf hadden verloren door in zoveel onzin geloven en identifiseren dat onze zelfvertrouwen is onecht geworden en niet eens dat wij het weten; wij nemen onszelf in de malen; wij schieten onszelf in de voet en wij doen alsof onze neus bloedt. Zoveel tijd erover heen geweest dat wij het niet meer in de gaten hebben dat ons leven is een loog geworden, een fallasy, een zeepballetje door al die zeephelpers. 

Om een fallasy in stand te houden wordt van alles en nog wat bedacht dat wij zoveel verdedegingsmechanisme bedenken en dikke hoge zwarte muren om ons heen te bouwen en bewapenen, zonlichtbestendige up-to-date pakketjes van gedachtegoeds van vooroordelingen en onder-scheiden, isoleren en uitsluitingen, catagoreren en stigmatiseren, onder-drukken en verarmoederen; denkend dat wij dusdanig veilig en vreedzaam zouden kunnen leven; wij hebben het echter niet in de gaten dat wij alleen maar onszelf meer en meer aan het onderdrukken en isoleren dat ons kernwezen raakt verduisterd door al deze valse gemaskerde zelfidentificaties aan te trekken; ons eigen angst; waardoor het ons heel erg moeilijk wordt onszelf met de echte werkelijkheid te identifiseren, die hebben wij het gedogd en gekooied zo ver en onder on; wij willen het gewoon niet weten; alleen ons kent ons, klaar is kees en zo is dat, geen discussie en helemaal geen twijfel, zand erover klaar. 

Eenrichtingsverkeer rijdt snel en makkelijk maar niet voor altijd!

Wisselwerking en dialoog is vanoudsheer het levensduurzame weg.

Agressief gedrag en geweld in alle soorten en maten of kleuren en geuren zijn niet mider dan copycats manmade homegrown ziekelijke vergroeings van onze persoonlijkheid waardoor onze natuurlijke kernelementen van weerbaarheid, vertrouwen en samenhorigheid moesten gelden. Als wij ons angst niet kunnen begrijpen kunnen wij ook onszelf niet kennen, kunnen wij onszelf niet bevrijden. 

We are all in the same boot.

Als wij echter in een geweldloze mensenswereld willen leven dan moeten wij ook ons eigen aandeel, ons geweten en echte bedoelingen en die gezwogen achter gedachten het helende zonnelicht laten zien.

Als wij onsZelf heel goed zouden willen besseffen dat wij zijn echter in dezelfde boot en dat wij zijn allemaal met ons allen veraantwoordelijk voor een veilig duurzame en vooral aangename vaart dan alles zal goed komen en iedereen zal en kan echter voldaanen gelukkig lang leven. Het ligt echter grootendeels bij onsZelf, onze motiverende intenties. 

“Our experience is the bottle of the key.” Enigma

Levenswaaroms: Geweld! (2)

Het leven biedt veel leerlessen en proccessen; als wij ervoor open staan worden opnieuw met onze eigen persoonlijke kracht en goede wil verbonden en ontwaken.

Wat is angst, dan!?

Wie zich niet schuldig voelt kan ook nooit angstig worden en wij zijn de enigen die het zouden kunnen weten: ons Geweten, en er zijn alleen maar 1 Geweten: Liefde.  Als wij dit heel goed zouden kunnen beseffen zou er geen meer reden om angstig te zijn.

zoals het donker is alleen maar de afwezigheid van het licht is is angst de afwezigheid van Liefde. En als Liefde ons verrast door op ons RAM zo ineens op zo'n woest kil moment te verschijnen zal ons angst ook door al die dikke muren wegkruipen en wij zullen ook die dikke muren niet eens missen.

Liefde is de aller grootste kracht in ons bestaan. Zonder Haar zou er geen bestaan zijn en zonder Het Bestaan zijn wij echter niet, zelfs nooit zouden hadden  kunnen geweest!

Liefde is de aller machtigste aanwezig helend versmeltigsenergie, en Zij is altijd bij ons allemaal geweest en verboezemd in onze Gewetens\kern, heel diep in ons hart ligt Zij verborgen, wachtend om ontwaakt te worden.

Big diffferences begin always with small steps...

Boze gezichten

Boze gezichten, bedroefde gezichten, starre blikken en diepe zuchten. Men heeft het erg zwaar hier; behalve het personeel natuurlijk, zij hebben het naar hun zin en zij spelen graag de baas. Je wordt door hen als een exotisch dier in een kooi bekeken. Bla, bla, blaaa gesprekie? Nu even niet; ik moet rapporteren! Aou, mijn gevoelens! Ik ben jou moeder niet! Fantastisch!!!Sfeer is goooed! TV staat de hele dag aan, anders harde muziek. Erg gezellig!!! Koffie, koffie, koffie; roken, roken, roken! Zin te praten over wereldbeschaving!? Wat!? Doe normaal man, zin in klapie op jou gezichtje!? Het is heel aardig van je maar ik heb net eentje gehad. Iedereen vermijdt iedereen zij het uit angst of verlegenheid, behalve de psychiater natuurlijk die zich  met iedereen bemoeit: bla, bla, bla de hele dag. Hij zit op zijn makkie in het zelfde oude pakkie. Hij kijkt. Hij luistert, schudt of knikt met zijn hoofdje en scrabbelt wat op zijn notie boekie. Makkie zeg, ik kan het ook. Ik zal ooit een spreekuur in een buurthuis houden en ik ga zielen redden en als ik ooit dood ben, noemen ze het buurthuis naar mijn naam; dan ben ik onsterfelijk... Gaat het, mijnheer zo-en-zo?  Ja, Prima hoor, ik denk dat ik naar huis kan! Ik denk van niet, uw spiegel schommelt erg.. D’s Raar, mijn spiegel is muurvast; bovendien wat moest u in mijn badkamer? Bah, ik moet weg van deze gekkie plaats. Ik wil van hier weg maar ik kan het niet en mijn zoektocht naar vrijheid en verwantschap is als een roep in de verwoestende woestijn. Er is geen land in zicht en ik weet dat het schip op elk moment kan zinken... Met waanhoop, onzekerheid, woede en ongeduld kijk ik naar de klok, de kalender dan naar buiten en zie ik ineens alleen  mijn eigen vervelende gezicht. Wat gebeurde er met mij!? Ik ben toch niet doorgedraaid geworden! Onzin! Ben je gek aan het worden! Plotseling voel ik me erg boos; eigenlik boos op mijzelf, mijn eigen stommiteit en ik wil van de hele wereld verdwijnen, maar ik kan het eigenlijk niet omdat er anderen zijn die ik van houd. Plotseling voel ik me machteloos, erg bedroefd en alles doet me pijn... Als een vogel zonder vleugels en vol verdriet met al die angst en dwang om mij heen, wil ik vrij zijn; wil ik zijn waar liefde is, maar ik kom niet verder dan…, dan die vreeslijke dikke deuren, het geluid van die ijzeren sloten, en die hoge gewapende muren. En binnen!? Die autoriteit …, ach u kent het al! Er heerst een regime dat iedereen bang maakt, dwangbeleid dat zelfvertrouwen en zelfrespect schoffeert… De tijd sleurt en het bewustzijn zweert het geweten. Werkelijkheid is een fantoom en zelfvertrouwen is een mirage geworden. Je raakt in de waar. Je voelt je gestoord. Je wordt gestoord of je denkt dat je gestoord bent, of je denkt dat je gestoord bent omdat er tegen jou gezegd wordt dat je bent gestoord. Ach man, wat maakt het nu uit; het leven gaat door. Eigenlijk, het leven gaat onverschillig door zonder jou, ondanks jou weemoedige verlangens want je telt niet meer en dit...; ja en dit doet erg zeer...! Je voelt je afgewezen en je komt tot het punt waar je niet meer weet wie je bent of wat je wilt. Je verliest contact met je zelf en mensen om je heen. Je decomponseert. Jou geest ontbindt zich; je bent klaar voor recycling en je voelt het einde naderen. Je lijdt. Je voelt pijn, angst en je wordt omgeven door schuld, schaamte, spijt, boosheid en verdriet… Je stagneert en je voelt ineens de beklemende zwaarte kracht van jou hele leven heel zwaar drukkend op jou borst... Jou hart klopt heel hard maar je voelt hem echt  niet... Je valt bijna flauw. Je denkt dat je dood gaat. Je leeft nog maar je denkt alleen aan de dood…; toch doe je het echt niet…!Je ziet het licht voor de eerste keer, maar hij was al daar altijd te zien. Je kruipt uit de donkere tunnel. Je bent niet meer in de bedwelmende duisternis verloren. Je vindt jezelf terug en je omhelst het leven zoals het hoort. Je wilt volwassene worden. Je wilt opgewassen worden.  Je wilt gewoon opnieuw jezelf worden.

Mijn godin

Je bent zo mooi,

zo mooi en prachtige vrouw

dat de zon er onder gaat;

de maan wordt nieuwsgierig

en in de hemel verschijnt.

Je weet wat je doet

en leeft je in jouw vrouwelijkheid;

klimt het berg der verleiding op

en baadt je in de maanschijn.

Hij wordt vol met verlangen

en de hemel wordt zwanger

met glanzende sterren.

Ja! Zelfs smachten de goden naar jou!

Ja! Zelfs kunnen de goden

jouw betoverende schoonheid niet weerstaan.

Ze komen bijeen rondom de maan

en vullen de hemel

met hun glitterende bestaan .

Zij voelen aan

wat gaat gebeuren

tussen jouw en de maan;

wat in de goddelijk sferen gebeurt

is toch hun terrein.

En je!

Je brandt

van dat wulpse verlangen;

je kunt niet wachten

tot de maan jouw bloesem zoent.

De goden zijn geen goden

als zij geen mirakels kunnen betoveren.

Een windje waait

door het toedoen van de lot en het toeval;

de maan ademt jouw fragrance in

van jouw wapperende zijden schaal,

wordt door jouw schoonheid dronken

en valt op de aarde en verwent jou.

Je geeft een zucht!

Jouw ogen gaan dicht;

zo verlegen ben je;

je weet toch niets

van de versieringkunst!

Net voordat de zon weer scheen,

gin je snel terug

naar de mensenwereld;

je wilde niet dat de zon het

aan iedereen vertelt.

Toch voelde je als een volmaakt vrouw;

een godin

die die goddelijke liefde

net geschonken werd.

En dat ook voor de eerste keer;

dat iedereen

kan het in jouw ogen zien.

’n Keertje in Het Amsterdamse Bos

Ik liep in het Amsterdamse Bos ’n keertje.

Je zat op ’n bank

onder een ’n Goudenregen boom

met ’n boek in de hand;

dromende ogen,

kijkend

naar dansende Eksters.

Ik zat ernaast.

Je zag me niet;

dacht ik!

Een nieuwsgierige hond

kwam langs

om geaaid te worden.

.....

Met omhoog verstijvende oren

snifte hij de hangende lucht;

…..

bluffend,

holde hij terug

achter zijn baasje.

Toen ik me terug draaide

zag ik je niet meer.

Was ik dan aan het dromen

voor de plezier!

Die hond, die hond dacht ik;

ik krijg hem ’n ander keer.

…..

Op je plek lag ’n briefje:

“kom weer langs ’n keertje mijnheer.”  

Gedachten

Gedachten

Gedachten zijn als een reizend schip

dat het gevoel vervoert.

Het vaart naar alle windstreken,

neemt jouw verlangen

ook jouw zorgen mee,

terwijl je op de bank zit.

Ja, gedachten zijn als een reizend schip

dat het gevoel vervoert.

Zij neemt ook jouw fantasie mee

naar onbekende, exotische ruimten

waar deugd en ondeugd

weinig uitmaken.

Ja, gedachten, gedachten, gedachten!

Gedachten zijn soms als een houtenstuk

dat in de zee blijft drijven,

na een schipbreuk.

doelloos,

doelloos is hij

en met verroeste spijkers die

eeuwig blijven knagen:

ik wil los;

ik wil los.

Toch blijft hij doelloos op het water

drijven en knagen.

Gedachten stromen soms in het hoofd als een rivier;een hele diepe rivier met roerige en krachtige stroom.Je kunt hem stoppen noch mee varen.En je wordt zo rustloos als een beest in een kooi.

Tot een keer

toen de nacht erg donker wordt

en de hemelse kracht

stormt en weert

komt God uit zijn bunker

voor vermaak en plezier.

Ja, een keer

verschijnt de zon

voor ieder plezier.

Er komt rust en vrolijkheid

overal en voor iedereen.

En sindsdien waren de gedachten, het reizende schip

noch het houtenstuk gezien.

Levenswaaroms: geweld!

Volmaaktheid is diversiteit. 

 Vrede is onze oorspronkelijke aard. Geweld is een mansmindsmade. Iedereen is instaat om vrede te zoeken in al zijn handelingen van doen of laten, ongeacht wat een ander doet. 

Het leven is zijn en laat zijn = samen zijn,

Het leven is geen wedstrijd; wie wilt altijd een winnaar moeten zijn is en voor altijd de aller grootste verliezer.

Geweld in alle soorten en maten is een verkeerd aangeleerd menselijk gedragspatroon dat door binnenomkeer hersteld kan worden. Het staat haaks op ons kernwezen van zuiver geweten, barmhartige van normen en waarden, gerechtigheid en onze deep down eerlijkheid van liefdevolle motieven en intenties.

Zoals een corrupt OS verkeerde handelingen verricht met fatale beschadigende consequenties is geweld een manhomemade corruptie van onze menselijke geest. Als een OS hersteld kan worden door versleuteling aan het register om verdringende elementen te verwijderen of corrupte sleutelsmetadata tot het originele bedachte mechanismeformule te herstellen zijn alle soorten primaire agressie en geweld ook voorkombaar, want ze zijn niet de oorzaak maar een resultaat van velen dat verworteld is in hoe we onszelf met onze emoties, gevoelens en gedachten identificeren.

Dus mijnsinziens is onze identiteit de culpirt/ de boosdoener van en de enige schuldige aan alle vormen, kleuren en maten van agressie en gewelddadige daden, alom en overal; die oneindige micro/ macro menselijkedrama's van leed en ellendes. We zijn meer dan onze oppervlakkige driehoekige identiteit. Ons kernwezen is levensliefdesenergie en we zijn puur manifestatie ervan; zonder zouden we niet kunnen bestaan. Het is onze schatbare scheppingskracht die ons mogelijk maakt om te blijven ademen, leven, ontplooien en gezond groeien.

Agressief gedrag of geweld zijn niet meer dan een copycat, een manmade, home grown vergroeien van onze persoonlijkheid, waardoor onze natuurlijke kern elementen van weerbaarheid, vertrouwen en samenhorigheid moesten gelden voor zoveel onzinnige omgekkerijen, argwanen en angsten; dus als wij echter willen zijn, moeten wij dan onszelf bevrijden door bruggen van begrip en acceptatie te bouwen in plaats van die geprojecteerde dikke zwarte muren van veroordelingen en en afwijzingen. Als wij ons angst niet kunnen of willen begrijpen zal het ons nooit lukken om in harmonieus balans te leven en we zouden onszelf omgeven met onze gecreëerde problemen in plaats van al die beschikbare oplossingen die altijd overal aanwezig zijn, die willekeurig soms willen niet zien.

Wat is angst, dan!?

Wat zijn onze aller grootste angsten!?

en,

Waarom, dan!?

waarom eigenlijk een mensbeest berooft anderen van vrijheid en eigendommen, koloniseertvermoordt en +

charme

Het was koud en winderig die avond. Als ik me goed kon herinneren was het een laat dinsdagavond, want ik kwam terug naar mijn flat na een heel lang weekeind in de stad. Ik was in een feestelijke stemming en ik wilde mezelf  verwennen. Ik was ook zo geil als hel en had ik zin om weer te verkennen wat voor lekkere vruchten het leven voor me heeft. Ik woonde toen aan de Robert Fruinlaan, aan de westkant van Rambrandtspark in Amsterdam en zoals altijd nam ik de fiets richting de stad door het park, Suriname Plein en Overtomse Veldt. Midden Overtomse Veldt zag ik dat het oude gebouw van de Film Academie wgekraakt. Ik gin uit vervelen en ni uwsgierigheid naar binnen, bovendien was ik altijd aangetrokken tot die stoere en sexy klederj en sieraden van die punkse meiden. Het interieur was tot een grote lounge en bar betoverd met er naast grote zaal en een kelder ergens waar illegale radio programma werd uitgezonden. Ik vond dat zeer fascinerend hoe zij dit allemaal voor elkaar  konden krijgen. De lounge beviel me heel goed met zijn comfortabele rode en zwarte coaches en ontspannende en sensuele sfeer. Ik nam een rode glaasje wijn en zat aan de bar te genieten zowel van de wijn als van de stellen en trios om mij heen die elkaar aan het liefkozen waren. Plotseling zag ik wat mensen op een bepaalde richting gingen lopen, zo dacht ik bij mezelf 'go with the flow, you never know what lays a head.' Het gemengde nam een bepaalde route en gin uiteindelijk een grote hal in de kelder binnen. Ik volgde hen als een trouwe hond. Het was ook mijn dagje uit en het was spannend om iets apart te beleven... waarna iedereen  eigenweg gin, of in kleine groepjes of naar de bar om een drankje te halen welk had ik ook zelf gedaan."Eu,euuu...," klonk een vrouwelijke stem bij de lounge toen ik probeerde mijn weg naar de bar door de drukte te vinden, "waar dacht je dat je heen gaat… Je moet eerst een tol betalen."  Zei sprak met een charme uitstraling en verleiden stem en leunde in haar grote coach naar achterin alsof ze zich groot wilde imponeren; waardoor ik me kleiner voelde "Ik zie dat je toch hersenen hebt en je begrijpt waar ik heen wil. Hier een 5 gulden en haal ons wat te drinken."Ik moest denken aan mijn  jaren toen ik voor mijn strenge juf een glaasje water moest halen. Ja tijden misschien veranderen onze geestreflex blijft volgens mij onveranderd. Zo ik kwam terug met twee glaasjes rode wijn en zat met rode oortjes naast haar op de grond...Ze was heel aantrekkelijk en ik was heel geil: een dodelijke combinatie. Ze was heel sexy aangekleed, alles in zwart, haar puntige schoenen met hoge naalden  hakken, haar naadstockings, wijde korte groene rock en een dunne korte rode bloes zonder mauwen en met lage cleavage die haar mooie volle boezem vertoonde. Mooi gezicht met grote ogen en volle lippen; haar haar was licht blond lang met mooie krollen."Wat een trouw mannetje ben je," zei ze wat cynisch als ze mijn hoofd met haar hand aaide alsof ik haar hondje was, "zo, vertel eens ben je altijd zo lief,...hmm,...volgzaam!?" Vroeg ze met uitgesproken autoriteit."Het antwoord zit zoals altijd in de vraag zelf."  zei ik zachtjes."laat me even denken!” Zei ze het met een lach, alsof ze me aan het uitlachen was. Want hier was ik met een zeer gecomprimeerde positie, terwijl ik een grote filosofische mond had. 'That is the story of my life' dacht ik stiekem heel cynisch bij mij zelf. ”dus je bent een, je voelt je als een of je wilt als een behandeld worden, ha,ha!"Ik begrijp het niet maar alleen van haar cynische lach en bazige mond begon iets bij me onder te kruipen. Dan zei ik met een korte adem wat zachtjes:"whatever, als je maar me leuk vindt!"Plotseling zei ze alsof het vanzelfsprekend was als ik haar slaafje was of zoiets: "Kom, we gaan naar mijn flat.” Ze drukte mijn hoofd met haar hand als ze stond alsof ik een stoel was, dan trok aan mijn arm en we liepen vervolgens samen deze aparte tent uit. Op weg naar haar appartement ging ze even binnen een pizzeria om wat te bestellen, terwijl ik buiten op haar als een 'trouw hondje' moest wachtte. We liepen even verder richting Marnixstraat en net voor de brug gingen wij links op de Marnixkade waar ze op de bovenste verdieping woonde. Eenmaal, toen we binnen waren deed ze enkele gekleurde lampjes aan die zachte rode en paarse lichtjes gaven, een lekker wierook geurtje en opende de gordijnen voor een mooi uitzicht aan het water bij de over kant van de straat. Ik was helemaal door alles genomen maar vooral was ik onder de indruk van haar, hoe ze praatte, hoe ze liep, hoe ze rook en de spannende ambiance die in de lucht hing, hoe ze zich kleedde maar vooral hoe mocht ik haar ontkleedde… Twee verloren zielen die hun lot in een toeval heeft gezegend.   Ik gin weg naar huis met een onbeschrijfelijk extatisch gevoel. Toen ik mijn flat naderde kreeg ik een zeer benauwend gevoelens dat ik geen trap op mijn fiets meer kon zetten…

Blijf je bij me

Als de sterren

van de hemel op de aarde vallen

en de maan

op een boom blijft hangen;

als de bomen

geen vruchten meer geven

en de tulpen

zijn er niet meer;

als de oceanen

in de bodem

van de aarde verdwijnen

en er blijft vis noch water in de zeeën;

en als het water

niet meer stroomt in ons revier;

blijf je bij me,

liefje!?

De maagdelijke dageraadroos

Ik wil je omhelzen;

je schudt met jouw schouders

en jouw hoofd zegt nee.

Je ziet jouw ogen niet!

want als ik in jouw ogen kijk

zeggen ze ja;

jouw blik

weet je;

jouw blik.

Ik wil je kussen;

jouw mond wijkt mijn mond af.

Toch zie je niet

hoe je fluwelen rosse lippen zo rijp

als een maagdelijke dageraadroos

die behoedzaam

voor de humming bird uitvouwt.

Oh liefje waarom!

Jouw maan

Ik streel je in de donkere nacht;de maan wordt wakker.Hij wordt jaloers, daalt naar de aardeen kijkt door ons raam.Je doet het gordijn dicht!De maan klimt op een spindraaden gaat terug naar zijn hemelvoor een verhaal!Ik draai je om om van je te genieten.Ik bijt zachtjes aan jouw oren en daal met mijn lijfnaar mijn hemel;jouw hemelse maan.

Life is a red rose

“”

Life without encounters is like a red rose without thrones, and a red rose without thrones is a dead red rose. A red rose without thrones is unexcitable, is unreal, a sandcastle, false!

Life is an encounter itself and when you escape encounter, you run away from yourself and that is irresponsibility, weakness, shattered character, confusion, lack of courage and cowardness.

But when you choose encounter, you choose for life, for yourself; probably you are choosing a dangerous life, but this too will pass. You might die on the way, but still it will pass.

When you face encounter the first thing that you may feel is fear. It is probably fear of the unknown. Do not be afraid! It is a trick of the mind. Ignore it. Ignore your mind. Mind must be an instrument, not a master. Your consciousness is the master.  

Ignore it; ignore the mind and stay and fight. You either loose or win. You either die or live. That does not matter at all, because in either situations you will be reborn again, much stronger. So there is nothing to loose, only your ego maybe!

Stay and fight, I say, there is nothing to loose but your pain. I say stay and fight because you will finally win, again and again. But if you choose to escape then you are a coward. And if you choose to escape you are a coward. I say again if you choose to escape  you still a coward, and you will be always afraid and tired, tired from yourself, tired from life. You will be always a  slave.

So I say it is always your choice. You can be a free man soaring high like an eagle, or you can be slave feeling save in your own bunker.

The way out

You can't get out

until you get in.

You can't get out

until you were totally in;

when you have exhausted

all possibilities

and played every part

fully and heartily.

Then and only then

you see yourself.

You see yourself

outside yourself.

You see yourself out

without knowing,

without planning.

The Mask

“”

mind is like an ocean, the more you go deeper in it the more you discover new things, treasures, hells and heavens. You see things for the first time, but they were there since the beginning of existence.

I was feeling high that night and I could not sleep. I really went to bed at the usual time, something after midnight. However restlessness took over me and I kept turning from one side of the bed to the other, kicking and tossing the sheets into a ball. I just could not stand it; my breath got shorter and I got blocked. It felt like suffocation as if somebody was tying a rope around my neck, slowly and cunningly.

I screamed something like “aaaaaaaah,” then I jumped out of the bed in a hap-ki-do style like a samurai hoe is ready to fight! But there was no one around and no one was trying to get on my throat. I felt so silly jumping around naked in the middle of the night.

I decided to call it off and I went to the kitchen to drink a little water and to take a cold shower; I thought that it will help a little. But no sir! I really saw somebody watching me through the window, somebody whom I knew; well at least that is what I always hoped every time I saw his face. Is he a friend, an enemy or maybe both!? I really got scared like shit!

With a lot of effort and caution I moved slowly toward my target, staring at hem straight in the face. I was very much aware and conscious of every move that I was making. The silly thing was that he was also approaching me with the same tempo and the same style, but anyway I finally reached the window then I suddenly stopped. Actually my body stopped on its own. My breath went dead. I was breathless, very scary indeed!

Suddenly my breath started to race like a Ferrari-engine on a Texan highway. My stomach turned into a big knot, squashing and turning in all directions. My fists became two clutches of steel so tight that my nails dug into my own flesh.

A surge of power rushed through my vanes. My body started to jerk. Something for sure had taking over me. Something started to flow through my whole body from the tips of my toes and up to the crown of my head. My neck jerked. My head shook and my shoulders gave a shrug.

My arms stood like two big clubs; as if they have changed with one thousand voltage current, moving through them and pushing through my fists. My both fists felt so heavy like two big hammers. I could not open them and I did not know what to do anymore.

I did not feel anymore and I just wanted so badly an end to it. Was it a nightmare, was it a horrible dream, or was I only hallucinating!? But I use no drugs. Was it reality, or… who gives a damn, I thought, and I did not give a shit any longer. I just wanted an end to it.

Death, life, hell, heaven, prick, cunt,…huh! It is all the same. I did not know if I wanted to die. I got no idea if I wanted to live. I did not know anymore, just like when a high-tech computer got bugged. It breaks down and it’s intelligence is no more and it becomes as good as dead. It is even worse then death. It has got power running through the wires, but it’s screen is always blank, full with arbitrary characters, strange noise and vibrations. Any moment, any second, it can explode. A time-bomb!

I saw a crazy look on the face across from me. A man with a hostile look. “He is going to attack,” I thought. But best defense is to attack first. That is how I was educated, that’s if you can call this education.

My arm jerked decisively, so swift like a lightning. My mouth let out a monstrous scream like a thunder. My iron-fist had smashed the face, pom-crash-tzaak-trrio, and the face was no longer. Wow! I thought to myself, “wow, the face with the crazy look is no longer!” I congratulated myself. Wow! Nothing feels better than victory.  Nothing is sweeter than getting even. My fist was bloody like hell but hoe cares I have got the bastard. At least that was what I thought!

Yeah, man! Fuck the bloody bastard. But then I realized something. Something I forgot to realize a moment earlier. Oh, shit! My victory had lasted only view seconds: ha,ha,haaaa,hahahaaaa and I fainted from the biggest laugh of my life.

Shit, all the fuss for nothing, and the window was also no longer a window, only a broken glass on a rotten floor, shattered into lonely pieces and stained with blood, my own blood. Just like my lonely heart, broken and my eyes full of tears, just like my shattered dreams and no escape. The bloody bastard was no fucking body but myself. And the mean, crazy look was my own mask where my mind hides behind and I feel safe. At least that was what I always had thought!

The grass is green

“”

Ooh, the grass is green

Ooh, the colors of the Rainbow

Ooh, the wind and the trees

The dolphins in the see

And all the flowers

And their beautiful colors

Ooh, you are my baby and I love you so

But now, how can it be

That it went so wrong

Between you and me

Ooh, darling what shall I do

That heaven again

reaches me and you

I feel my heart beaten

I feel him aching

Please forgive me darling

If I hurt you so

Now that my nights are lonely without you

I stay awake and I pray

That heaven once more

Reaches you and me

Waarom ben ik hier!?

Mijn hart is dood.

Ik voel me eenzaam.

Ik verlang naar verwantschap;

Oh God!

Waarom mijn leven is een hel!?

Mijn hart is dood

en dit is echt mijn laatste woord;

ik wacht op de lente en de volle maan.

Oh God,

laat me voelen goed en wel!

Mijn hart is dood

en de zin van het leven

voor me

is heel vaag.

Als ik niet geboren werd,

had het niet eens gescheeld!

Waarom ben ik hier!?

Oh God,

geef me alstublieft een teken!

Mijn hart is dood

en ik weet het antwoord

noch de vraag.

Ik stik van verdriet

en al de angst

om mij heen.

Ik voel me zo ongelukkig

als een vogel

zonder vleugels

en vol verdriet.

Ik verlang

naar de dood

dan ben ik er niet

en lijd ik misschien niet.

Oh God,

geef me een teken alstublieft

voordat het echt te laat wordt

als de zon is er niet

en mijn tranen stromen

als een modderige rivier.

Oh, God!

Waarom ben ik hier!!

een schip zoendr zeilen

Als een schip zoendr zeilen

word ik door de golven

van het leven gestoten.

Ik val in een draaikolk.

Ik loop rond

binnen een wiel.

Waarom ik!?

Waar is die plezier!

Iedereen om mij heen is gelukkig en blij.

Iedereen om mij heen is gelukkig en blij.

En ik vraag me af: waar is de liefde!?

Zijn de verwantschap en de samenhorigheid voorbij!?

Sinds de maan ons huizen heeft verlaten,

komt hij niet meer.

Oh, sinds de maan ons huizen heeft verlaten,komt hij niet meer;hij houdt van de lente, van de regen en van onze oude rivier.

En ik! En ik word als een verdrietig vogel achtergelaten.

En ik word als een verdrietig vogel achtergelaten

dat de lot zijn vleugels heeft gebroken.

En ik word als een verdrietig vogel achtergelaten

dat de lot zijn vleugels heeft gebroken.

Oh, mijn God!

Ik smeek je, houdt U vast aan mijn ziel.

Oh, mij God, houdt U vast aan mijn ziel.

WAAROM SCHRIJF IK!?

WAAROM SCHRIJF IK!?Ik schrijf gedichten, proza, ben bezig met een lange autobiografisch psychodrama en vroeger heb ik korte verhalen, toneel en gedichten in het Engels geschreven, tijdens mijn studie in de VS. Ik heb literaire prijzen gewonen maar door mijn wat roerige leven heb ik nog niets gepubliceerd. Toch maar alles op zijn tijd! Ik merk dat ik alles wat ik schrijf gaat moeiteloos via het autoschrift zonder enige tekens van te voren. De worden komen vanzelf, ik zie ze dan gaat de pen ook vanzelf of het toetsenbord. Het moet snel gebeuren anders raak ik ze kwijt. Het mooiste daarvan is is als er geen woorden meer komen, dan voel ik me als ik op een prachtige reis geweest was en helemaal leeg en uitgerust. Alsof mijn innerlijke wereld heeft zich openbaart om een verhaal te vertellen over de stille innerlijke wereld van de mens.Ik schrijf met passie, ook zonder te peinzen over taboes, uit mijn levenservaring, crisissen, over het leven en over de liefde en verliefd zijn. Inzichten die ineens verschijnen als de helende uitstralingen van de zon. En openbaringen die plotseling het bewustzijn wakker schudden als hij samen met de stille tijd sleurt en treurt. Zelfs knaagt het geweten soms door schuld en leed als hij uiteindelijk erachter kwam om het te weten. En als het echter niet meer kan en alles stagneert en decompenceert, verschijnt het glanzende licht en wordt het leven met volle kracht en pracht opnieuw gevierd.

What you doing here!?

”

What you doing here!?

I don’t know.

What you mean you don’t know!?

I really don’t know.

No purpose!

I don’t care.

No future!

I don’t know, I don’t care, okay …, who gives a damn!

Gash, don’t get so exited, honey! Your face is blood red and your eyes are springing from your face!

Hey, don’t honey me, all right and don’t give me that sympathetic look!

Hey, lets call it quit en get a drink.

Cheers

Cheers

Drink

Drink

Here, put this on your hand.

She unbuckled a wide black satin bracelet, studded with small blue and green stones and  put it on my right wrist.

It is nice.

I got it in Portugal, somebody made it specially for me. A gift, don’t loose it, it means a lot to me. It’s so important, so powerful. Wear it for a while then I take it.

Okay

Okay

Vruchten des leven

Alle dagen zijn bloesems des leven.

Zij zijn heel verschillend allemaal,

zoals bloesems

die op een natuurlijke wijze ontstaan;

want zo is de wil van het bestaan.

Eigenlijk, zeg ik het verkeerd;

want de wil bestaat bij mensen wel

maar niet bij het bestaan;

omdat het bestaan

zijn eigen verhaal vertelt.

Ja, zeg Iman!

Oh, luister alstublieft terwijl je het kan.

Je hebt echt niets te verliezen;

behalve misschien jouw waan.

Luister echter zelfs als je denkt:

“ach, die man gek is met waan;

wat hij vertelt

is zijn eigen verhaal!”

Ik blijf toch zeggen:

“luister alstublieft;

met stille ogen en verheven handen

naar de hemel,

terwijl je het kan.”

Gelooft u me echt als ik zeg:

“het bestaan vertelt zijn eigen verhaal!

Het ene keer is hij somber

en het andere keer is hij blij!”